Acı

Orijinal Adı: Pieta (2012)

Yönetmen: Kim Ki-duk

Türü: Suç – Drama

İzlenme Tarihi: 21 Eylül 2020

Burning ve Memories of Murders’tan sonra Kore sinemasına karşı içimde bastıramadığım bir ilgi uyandı. Farklı yönetmenler tanımak ve yeni yapımlar izlemek istiyordum. Son birkaç haftadır da sürekli aklımı işgal edip duruyordu bu düşünce. Bugün film klasörümü tararken Pieta’ya denk geldim. “İşte şu an tam sırası” diye içimden geçirdim ve açtım izlemeye başladım.

Film başlangıçta epey kusurlu gelmişti gözüme. Oyunculuklar abartılı mı desem yoksa donuk mu desem tam emin olamadığım bir haldeydi. Sonradan anladım ki filme hakim bir donukluk söz konusuymuş. Ancak mevzu bu değil. Hikaye borçlulardan para toplamaya giden bir tefecinin hayatını merkeze alıyor. Bu adam patronuna borçlanan insanların, parayı vaktinde getirmemelerine karşılık onlara işkence edip kollarını, bacaklarını sakat bırakmayı alışkanlık haline getirmiş. Otuz küsür yaşındaki bu tefe-ayakçısı bir gün annesi olduğunu iddia eden bir kadınla karşılaşır. Böylece öykünün gerilimi yavaş yavaş yükselir.

Filmi izledikten sonra durup düşünüyorum. Kore dramaları neden bu kadar toplumsal sorunlara odaklanıyor? Bu öyküler neden bizimkilere bu kadar benzer mekanlarda geçiyor? Sanırım bu sorular şöyle cevaplanabilir: Kore, Türkiye, Arjantin ve daha nice geç gelişmiş veya gelişmekte olan ülkenin sıkıntıları aynı. Toplumun büyük bir çoğunluğu birkaç kuşak evvel köyde, kırsalda, dağ başında yaşıyorlardı. Kentleşmenin artmasıyla ve yeni iş kollarına gereksinim duyulması nedeniyle bu kırsalda yaşayan kitleler akın akın şehirlere indiler. Hayat kurdular. Ancak psikolojik olarak kente adapte olamadılar. Kentin kuralları çerçevesinde takınılması gereken tavır ve davranışların, yüzyıllar boyu süre gelen adetlerinde karşılığını bulamadılar. Şehir hayatına görünüşte adapte olsalar dahi zihinsel olarak hep bir uyarılma halinde idiler. Kendilerine sürekli “şu an ne oluyor?”, “şu an ne yapıyorum?”, “neden buradayım?”, “neden acele ediyorum?” vb. sorular sorarken buldular. Modernleşen dünyaya ayak uydurmaya çalışan tüm toplumlarda bu sorunlar su yüzüne çıktı. Bizi Kore ve Arjantin ile yakın kılan şey kültürlerimiz benzerliği değil, hayır insanlar bu konuda çok yanılıyor. Onlarla benzerliğimiz işte tam olarak bu arada kalmışlık halinden kaynaklanıyor.

Filme puanım 7.5/10. Finali o kadar etkileyiciydi ki uzun bir süre aklımdan çıkmayacak.